Trap of the next Door 06

“พี่ภัทรๆๆๆ”เจ้าบริ๊งยิ้มร่ารีบเดินไปหาณภัทรที่อมยิ้มมาแต่ไกล แต่สำหรับ บรีซตอนนี้เธออยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เป็นที่สุด หลังจากได้ปะทะหน้ากันเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอก็ไม่คิดจะอยากเจอน้องสาวของเจ้านายตัวเองอีก บรีซก้มหน้ามองพื้นทำเหมือนณภัทรไม่มีตัวตน “สวัสดีค่ะ คุณบรีซ” แต่ดูท่าจะเลี่ยงไม่ได้เสียแล้วณภัทรเป็นฝ่ายทักเธอก่อน บรีซได้แต่ฝืนยิ้ม มุมปากของเธอดูจะหนักอึ้งขึ้นมาเสียดื้อๆกว่าจะบังคับให้มันยิ้มได้มันช่างยากเย็นเหลือเกิน

“เจ๊เป็นไร”เจ้าบริ๊งรีบพูดแทรกเมื่อเห็นพี่สาวตัวเองทำตัวแข็งทื่อราวกับถูกหล่อด้วยปูนซีเมนต์ “บริ๊งชั้นไปก่อนนะ” บรีซรีบพูดแล้วพยายามจะหลบออกไป “จะรีบไปไหนเหรอคะ” ณภัทรรีบท้วงทำให้คนที่กำลังจะก้าวเท้าเดินจากไปถึงกับชะงัก บรีซหันมาฝืนยิ้มแห้งๆให้ณภัทรอีกครั้ง “ทะ..ทำงานค่ะ” บรีซตะกุกตะกักพูด ไม่รู้จะไปต่อยังไง เรื่องคราวก่อนยังทำให้เธออายทุกครั้งที่นึกถึง แต่นี่ เจ้าตัวคนต้นเรื่องกลับมายืนอมยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าเธอเสียนี่

“เอ้า...พักกอง” และก็ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะไม่เข้าข้างเธออยู่ดี ผู้กำกับขาโหดประกาศพักกองทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลาด้วยซ้ำไป “เอ้า ยังไม่ได้ถ่ายเลยนิ พักกองแล้วเหรอ” เจ้าบริ๊งว่าแล้วชะโงกหน้าไปดูทางผู้กำกับที่เดินออกไปนอกสตูดิโอด้วยท่าทางเร่งรีบเหมือนกับโดน..สั่งมาอย่างนั้นแหละ “อืม...บริ๊งหิวหรือยัง” อยู่ๆณภัทรก็หันมาถามบริ๊ง “หิวตั้งแต่เช้าแล้วพี่ภัทร”เจ้าบริ๊งยิ่มแฉ่งแล้วลูบท้องตัวเอง “งั้นไปหาอะไรทานกันมั้ย” ณภัทรว่าแต่สายตาเธอกลับจ้องอยู่ที่ผู้เป็นพี่แทน บรีซทำได้แต่เพียงแกล้งหลบสายตาไปทางอื่น “จ้องอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนหรือไง” เธอขมุบขมิบปากแอบนินทาคนไม่มีมารยาทที่ยังไม่ยอมละสายตาจากเธอเสียที แล้วรอยยิ้มแบบนั้นน่ะมันหมายความว่ายังไงยิ่งเห็นก็ยิ่งหงุดหงิด บรีซกัดฟัน แต่ก็ต้องพยายามยิ้มไปด้วย
“พี่ภัทรเลี้ยงนะ บริ๊งช่วยเจ็ดบาท”เจ้าบริ๊งยิ้มทะเล้นพร้อมเกาะแขนณภัทร
“ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร” บรีซมองตามพลางนึกในใจว่าน้องสาวของเธอไปสนิทกับคนข้างห้องตั้งแต่เมื่อไร นี่คิดจะแปรพรรคหรือยังไง “ไปด้วยกันมั้ยคะคุณบรีซ” ณภัทรเอ่ยเสียงรีบทักคนหน้ายุ่งที่ยืนลุกลี้ลุกลนอยู่ตรงหน้า

“เอ่อ..คือ...เอ่อ..ดิฉันมีธุระค่ะ” บรีซพยายามนึกถ้อยคำเพื่อเลี่ยงจากสถาณการณ์แสนอึดอัดใจนี้ เธออยากจะหนีไปให้พ้นจากคนตรงหน้านี้เหลือเกิน “แน่ใจเหรอคะ” ณภัทรยังคงงถามต่อ เจ้าบริ๊งมองหน้าณภัทรทีหน้าพี่สางตัวเองทีหนึ่ง สองสาวข้างๆเธอพูดจาเหมือนจะไม่มีอะไร แต่สีหน้าและน้ำเสียงเหมือนกับมีอะไรบางอย่าง “ไปเหอะเจ๊ โอ้ยหิว” เจ้าบริ๊งตัดบทแล้วเกี่ยวแขนพี่สาวข้างหนึ่งณภัทรข้างหนึ่งจูงทั้งสองคนให้ออกเดินไปพร้อมกับตัวเอง “ไอ้บริ๊งเดียวๆ”บรีซพยายามจะท้วงแต่เมื่อเห็นสายตาของณภัทร เธอก็เงียบเสียงลงและจำยอมต้องเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้

ร้านที่ณภัทรเลือกพาสองศรีพี่น้องมาทานอาหารกลางวันนั้นกลับเป็นเพียงร้านพิซซ่าแฟนไชน์ ไม่ใช่ร้านหรูเริ่ดอลังการอะไรอย่างที่บรีซแอบคิดไว้ “เย้ๆพิซซ่าๆๆๆ”เจ้าบริ๊งลิงโลดทำตัวเหมือนเด็กๆรีบจูงมือทั้งณภัทรทั้งพี่สาวตังเองเดินนำลิ่วเข้าไปภายในร้าน “ไม่ชอบเหรอคะ”ณภัทรทักเมื่อเห็นหน้ามุ่นๆเหมือนคนคิดไม่ตกของบรีซ “เปล่าค่ะ ทานได้” บรีซตอบแล้วรีบเดินตามน้องสาวเข้าไปภายในร้าน

“อร่อยมั้ยเห็นบ่นอยากกินอยู่ไม่ใช่เหรอ” ณภัทรยิ้มนั่งมองเจ้าบริ๊งที่กำลังเอร็ดอร่อยกับพิซซ่าตรงหน้าแต่เจ้าตัวกลับไม่แตะเลยซักชิ้น “จะจีบเจ้าบริ๊งหรือยังไง” บรีซแอบคิดเมื่อเห็นณภัทรดูจะใจดีกับน้องสาวของตัวเองจนเกินไป เธอแอบมองณภัทรเป็นพักๆแต่ก็ต้องรีบหลบเพราะณภัทรเองก็มักที่จะหันมามองเธอเช่นเดียวกัน “พี่ภัทรไม่ทานเหรอคะ ไม่เห็นแตะเลย”เจ้าบริ๊งที่ตอนนี้อิ่มแปร้เป็นที่เรียบร้อยแล้วเอ่ยถามเจ้ามือที่เอาแต่นั่งอมยิ้ม “พี่เห็นเรากินก็อิ่มแล้วล่ะ”ณภัทรว่าแล้วใช้มือปัดเศษขนมปังที่ติดที่แก้มบริ๊งออก “ฮึ้ย”บรีซมุ่นหน้า นี่ณภัทรจะจีบน้องสาวเธอหรือยังไง ถึงบริ๊งจะดูทะโมนเหมือนทอมบอย แต่เธอก็รู้ว่าน้องสาวของเธอนั้น สาวแท้ล้านเปอร์เซ็น? “บริ๊งๆ มานั่งนี่มา” บรีซชักเริ่มไม่พอใจต่อกริยาที่ณภัทรปฏิบัติต่อน้องสาวเธอถึงเธอจะเกรง...ณภัทรมากแค่ไหน แต่ถ้าเป็นเรื่องของน้องสาวเธอเธอยอมไม่ได้เด็ดขาด เธอดึงแขนน้องสาวให้สลับที่กับตัวเอง “อะไรของเจ๊เนี่ย” เจ้าบริ๊งถึงกับงงแต่ก็ยอมทำตามที่พี่สาวบอก”เอ่อ ตรงนั้นแอร์มันแรงเดียวไม่สบาย” บรีซหาข้ออ้างได้ในแบบที่บริ๊งเองยังถึงกับอึ้ง “แอร์แรงที่ไหนเนี่ย เหงื่อไหลหยั่งกะท่อปะปาแตก” เจ้าบริ๊งบ่น

“อิ่มแล้วเหรอ”ณภัทรถาม
“สุดๆเลยค่ะพี่ภัทร”เจ้าบริ๊งลูบพุงตัวเองแล้วเอนหลังยาวราวกับจะนอนหลับซะตรงนี้ “ไอ้บริ๊ง...มารยาท”บรีซกัดฟัดกรอดเมื่อเห็นว่าเจ้าบริ๊งจะทำตัวสบายเกินไปแล้ว “ ชะ..อุ้ย”เจ้าบรี๊งรีบยืดตัวขึ้นนั่งตามเดิม
“อิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นก็ไปๆกลับๆชั้นยังมีงานต้องทำอีกเยอะนะ”บรีซพูดแล้วรีบลุกขึ้นเธอเดินไปที่เคาเตอร์เพื่อจะจ่ายเงิน
“เจ๊ๆ เอ้าจะรีบไม่ไหน” เจ้าบริ๊งงง ที่อยู่ๆบรีซก็ลุกขึ้นเดินพรวดพราดออกไป ณภัทรนั่งมองสองพี่น้องทะเลาะกันอยู่ซักพักเธอก็เดินออกไป “คิดเงินด้วยคะ” บรีซยืนบิลที่เคาเตอร์
“โต๊ะนี้จ่ายเงินแล้วนะครับ” พนักงานบอกเธอเบาๆ
“ป่ะบริ๊งกลับกันเถอะ” ณภัทรเอ่ยเบาๆด้านหลังบรีซ เจ้าตัวถึงกับหันไปมองด้วยสีหน้างงๆ ณภัทรยิ้มแล้วเดินออกจากร้านพร้อมบริ๊งโดยไม่พูดอะไรอีก “นี่คุณๆ” บรีซรีบเดินตามทั้งสองคนออกไป “น้องฉัน ฉันเลี้ยงเองได้”บรีซว่าแล้วยื่นเงินเท่ากับในจำนวนบิลให้ณภัทร “คุณเก็บไว้เถอะ”ภัทรตอบเบาๆแล้วหันเดินต่อไป
“ไม่ได้ ชั้นไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร” อยู่ๆเธอก็กล้าขึ้นมาอาจเป็นเพราะท่าทางของณภัทรที่มีต่อบริ๊งทำให้เธอเริ่มไม่สบายใจ สัญชาติญาณของคนเป็นพี่ก็เลยออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว
“เจ๊” เจ้าบริ๊งตกใจที่เห็นพี่สาวของตัวเองตวาดเสียงดังใส่ณภัทร
“ไปเถอะบริ๊ง” ณภัทรทำแกล้งไม่ได้ยินเสียอย่างนั้นเธอยิ้มแล้วเดินต่อไปโดยมีบรีซที่เร่งก้าวเดินตามมาด้านหลัง “เจ๊ใจเย็นๆสิเรื่องอะไรอีกเนี่ย”เจ้าบริ๊งรีบเข้าไปกระชากแขนของพี่สาวไว้ “กลับถึงบ้านค่อยคุย”เธอบอกน้องแล้วเดินฮึดฮัดตามน้องสาวเจ้านายตัวเองไป

สรุปแล้ว บรีซก็ไม่ได้ทำอย่างที่ตัวเองอยากทำเพราะณภัทรไม่มีท่าทีที่จะสนใจเธอ เธอจึงจำต้องเก็บเงินลงกระเป๋าแล้วนั่งฟึดฟัดไปตลอดทาง ณภัทรส่งเธอที่หน้าบริษัท ส่วนบริ๊งนั้นกลับคอนโดพร้อมณภัทร “อยู่ห่างๆผู้หญิงคนนี้ไว้นะ” ก่อนลงจากรถ เธอหันมากระซิบบอกน้องสาวเบาๆ “อะไรของเค้าหวา”เจ้าบริ๊งทำหน้างงๆไม่เข้าใจว่าทำไมพี่สาวถึงไม่พอใจณภัทรขึ้นมาอีกแล้ว

“พี่เรานี่ขี้หงุดหงิดนะ”ณภัทรว่าแล้วอมยิ้ม
“แฮะๆ...วันนั้นของเดือนมั้งคะ พี่ภัทรอย่าไปสนใจเจ๊เลย เป็นแบบนี้ประจำแหละ บริ๊งโดนจนชินแหละ” เจ้าตัวดีสบโอกาสเผาพี่สาวตัวเองเข้าให้ “นั่นสินะ” ณภัทรเอ่ยลอยๆแล้วพลางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้วก่อนที่เธอจะเดินทางไปเรียนต่อยังต่างแดน “ฝากไว้ก่อนเถอะแล้วชั้นจะเอาคืน เราต้องเจอกันอีกแน่” ณภัทรนึกถึงถ้อยคำของตัวเองที่ได้เคยพูดไว้พร้อมใบหน้าของใครบางคนที่แสดงอารมณ์เกรี้ยวกราด ไม่ได้หวั่นเกรงเธอเลยซักนิด ใบหน้าที่เธอยังคงจำได้ดี