Trap of the next Door 02

“ค่ะบอส เรียบร้อยแล้วคะ” เสียงใสเจื้อยแจ้วยามเช้า จะมีอะไรไปกว่านี้อีกมั้ย เจ้านายก็ไม่อยู่ ออฟฟิศก็ไม่ต้องเข้า เธอวางสายไปด้วยอารมณ์ที่แสนผ่องใส “เจ๊ๆๆๆๆๆ”และนั่นก็เหมือนจะเป็นเพียงเรื่องเดียวที่ทำให้โลกสดใสของเธอพัง ทลาย เธอมู่หน้าแล้วหมุนเก้าอี้ที่นั่งทำงานอยู่ไปยังต้นเสียงที่ดังมาจากฝั่งตรง ข้าม “อะไรอีก” เธอถามด้วยอารมณ์เซ็งๆ

“ตังค์หมด” บริ๊งตอบหน้าตาย

“อือ แล้วไง” เธอเองก็เช่นกัน

“เงินเดือนงานพิเศษยังไม่ออกเลยอ่ะเจ๊” บริ๊งเริ่มเสียงอ่อย พร้อมคุกเข่าคลานมาหาพี่สาวราวกับทาสในเรือนเบี้ย

“อือ ก็แล้วไง” เธออมยิ้มนึกขำกับท่าทางของน้อง

“แล้วที่พี่เบสให้แกเดือนละหมื่นหนึ่งล่ะ” เธอพูดถึงพี่ชายคนโตของบ้านที่ตอนนี้กำลังศึกษาปริญญาเอกอยู่ต่างประเทศแล้ว แกล้งมองไปทางอื่น กลัวว่าขืนเจอสายตาอ้อนๆของน้องสาวตัวแสบแล้วจะใจอ่อน

“โห้เจ๊ บริ๊งก็จ่ายค่าห้องค่าหนังสือค่ากินค่าเที่ยว ค่ารถอีกล่ะเจ๊” เจ้าตัวดีอธิบายเสียงอ่อน “เหร๊อๆๆไม่ใช่เพราะไอ้นั่นหรอกเหรอ” เธอมองไปยังเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่ห้อยอยู่ที่คอน้องสาว

“โอ้ยไม่เกี่ยวกันเจ๊ อันนี้บริ๊งซื้อนานแว้ววว” เจ้าตัวดีรีบเบือนหน้าหนีกลัวพี่สาวจะจับได้ว่ากำลังโกหกอยู่ “เหร๊อ...นี่แน่ะ” เธอแยกเขี้ยวแล้วแจกมะกอกลงกลางกระหม่อมของน้องสาวดังป๊อก “ซื้อนานแล้วบ้านแกนะสิ คิดว่าฉันโง่เรื่องเทคโนโลยีหรือไงไอ้รุ่นเนี่ยมันเพิ่งวางขายเมื่ออาทิตย์ ที่แล้ว...หือๆ” เธอทำท่าจะแจกมะกอกอีกซักรอบแต่เจ้าตัวแสบก็พริ้วหลบได้ทันเหมือนทุกๆครั้ง

“ให้ตายสิพี่เรา รอบรู้จริงๆ หลอกไม่เคยได้” บริ๊งแกล้งยอออเซาะพี่สาว “เท่าไรล่ะ” เธอเอ่ยแล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ข้างๆตัวขึ้นมา “แฮะๆ พันนุ่งนะเจ๊นะ” บริ๊งยิ้มแป้น

“300”เธอตอบเสียงเรียบแล้วหยิบธนบัตรใบละร้อยสามใบออกจากกระเป๋า

“โห้เจ๊ๆๆ 300 อาทิตย์หนึ่ง เป็นเจ๊ เจ๊อยู่ได้มั้ย” เจ้าตัวดีเสียงแข็งเมื่อรู้ว่าค่างวดการต่อรองจากหนึ่งพันบาทเหลือแค่ สามร้อยเท่านั้น

“ไม่ได้” เธอตอบหน้าตาย

“เอ้า เห็นมั้ยเป็นเจ๊เจ๊ยังอยู่ไม่ได้เลยแล้วบริ๊งจะอยู่ได้ไง” ตัวแสบโวยวายเสียงดังขึ้น

“ไม่ได้ก็ต้องได้ ให้แค่นี้ จะเอาหรือไม่เอา” เธอยื่นคำขาดแอบสะใจเล็กๆเมื่อเห็นหน้างุ่มๆของน้องสาว

“เอาค่ะ เอ้า” เจ้าตัวดีรีบเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่พี่สาวทำท่าจะเก็บเงินลงกระเป๋า “สงสัยต้องหางานพิเศษเพิ่มอีกแล้วช้าน”บริ๊งแอบบ่นอุบอิบ

“ไม่เอา?” เธอย้ำ

“เอาสิคะ คุณพี่ที่เคารพรักของน้องบริ๊ง”

“ไปๆเตรียมไปมหาลัยได้แล้ว” ต่อล้อต่อเถียงมานานเธอมองนาฬิกาก็รู้ว่าตอนนี้สายมากๆแล้ว

“เจ๊ขออีกสองร้อยไม่ได้เย้ยย” เจ้าตัวดีต่อรองขณะเดินไปที่ประตู

“ไม่ได้ ไปได้แล้ว ไปๆ “เธอยิ้มขำแต่ก็ใจแข็งรีบดันหลังน้องสาวที่อิดออดไปที่ประตู

“นะเจ๊นะ อีกสองร้อยน้าๆๆๆ” บริ๊งอ้อน พร้อมยกมือไหว้ประหลกๆ เธอยิ้มขำส่ายหน้า เปิดประตูเตรียมผลักดันให้เจ้าตัวแสบไปมหาวิทยาลัยเสียที “เห้อ แกนี่นะจริงๆเลย” ท้ายทีสุดเธอก็ต้องยอมแพ้ ยอมควักเพิ่มอีกสองร้อยตามที่เจ้าตัวแสบต้องการ “เย้รักเจ๊ที่ซู้ดเร้ยยยที่ร๊ากกกของเค้า”

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย ไปๆรีบไปได้แล้วเดียวสาย”

“ที่ร๊ากกก รักนะจุ๊บๆ”เจ้าบริ๊งลิงโลดดีใจที่ได้เงินเพิ่มจนอดที่จะหอมแก้มขาวๆของพี่ สาวไม่ได้เสียหลายฟอด“ยึ้” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองพี่น้องหันไปมองพร้อมๆกันในทันที และก็เป็นนาทีเดียวกับที่สายตาของทั้งสองคนได้สบกัน เธอจำได้ในทันทีว่าสายนี้คู่นี้เป็นคู่เดียวกับที่เย้ยหยันเธอในลิฟท์เมื่อ วาน “นี่คุณ”

“บัดสี” ยังไม่ทันจะอ้าปากต่อว่าอะไรเจ้าของสายตาคู่นั้นก็รีบกระแทกปิดประตูดังปัง

“ใครอะเจ๊” บริ๊งถาม

“ก็ยัยคนเมื่อวานที่ไม่ยอมรอเราไง” เธอว่า พลางนึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ

“อ๋อ...”เจ้าบริ๊งทำท่านึกบ้าง

“ไม่ต้องมาอ๋อไป ได้แล้ว กี่โมงแล้วเนี่ยเห็นมั้ย”
“สายแล้ว สายแล้ว” ทันทีที่รู้ว่าสายเจ้าตัวก็รีบวิ่งแจ้นจากไปทันที